Ντέννις Χίλτον-Ρηντ

Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Πανεπιστημίου Γαίηλ και της Αμερικανικής Ακαδημίας Δραματικής Τέχνης, ο διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης και δάσκαλος υποκριτικής Ντέννις Χίλτον-Ρηντ έχει αφιερώσει ολόκληρη τη σταδιοδρομία του στην τέχνη τού ηθοποιού. Στο πέρασμα των χρόνων έχει διδάξει πολλές ερμηνευτικές τεχνικές, μεταξύ αυτών εκείνες που εισήγαγαν η Βαϊόλα Σπόλιν, ο Μιχαήλ (Μάικλ) Τσέχοφ και ο Ερλ Γκίστερ.

Το 2016, ο Χίλτον-Ρηντ παρουσίασε το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο της Λυν Νόττατζ Ruined στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ και της διεθνούς θεατρικής κολλεκτίβας του Ράιντ, Company Diaspora.

Έχει επίσης σκηνοθετήσει το έργο Silent Voices της Τζούντιθ Αντόνγκ, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο της Ουγκάντας το 2012. Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις που ανέβηκαν σε περιφερειακά θέατρα των ΗΠΑ αλλά και σε σκηνές της Νέας Υόρκης (NADA, the Public Theater, CSC, La Mama, En Garde Arts, Mabou Mines κ.ά.). Επίσης, έχει εμφανιστεί σε πολλές ταινίες του ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Ο Χίλτον-Ρηντ διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης, ενώ έχει διδάξει στο Vassar College, στο City College της Νέας Υόρκης, στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και σε δραματικές σχολές όπως το Actor’s Studio και το Stella Adler. Επίσης, έχει διοργανώσει σεμινάρια για τη «δραματοποίηση της βίας», αντλώντας από την έννοια της «ψυχολογικής χειρονομίας» που έχει εισαγάγει ο Μ. Τσέχοφ.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ

Γυναίκες:  Θύματα και βία στο αρχαίο δράμα την εποχή του κινήματος  #MeToo 

Κύκλος Α: 2 – 16 Ιουλίου

Στο πλαίσιο αυτού του εργαστηρίου, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες θα ερευνήσουν τη διαπλοκή μεταξύ έρωτα, βίας , εκδίκησης καθώς και τον ρόλο των γυναικών στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
Συνδυάζοντας θεατρικούς κώδικες, παραδοσιακούς και μη, με χορό/κίνηση και μουσική θα εξετάσουν το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα των γυναικών με φόντο τη συζήτηση γύρω από το κίνημα #MeToo. Θεωρητική βάση των αναζητήσεων αυτών θα αποτελέσουν οι θέσεις περί σωματικότητας στη «δραματοποίηση της βίας» και περί τέχνης της «ψυχολογικής χειρονομίας», που εισήγαγε ο Μιχαήλ (Μάικλ) Τσέχοφ, καθώς και εκείνες της Βαϊόλας Σπόλιν για την «τέχνη του αυτοσχεδιασμού».